-مراسم صورت وگیری (صورت گرفتن) : بعد از مراسم خواستگاری و جواب مثبت خانواده خواستگار ، طرفین شبی را جهت صورت گرفتن تعیین میکنند. برای شب بله برون ، از همه خاله ها ، دایی ها ، عمه ها ،و عموها دعوت می شود تا بعدها کدورتی پیش نیاید.
به عنوان مهریه علاوه بر مبلغی پول ، زمین ، مزرعه ، گاو ، ظروف مسی ، فرش و یک دست رختخواب هم برای عروس مشخص میشود.
این مراسم در خانه دختر بوده و مخارج آن شب و کلیه تدارکات اسباب پذیرایی از مهمانان (میوه ، شام ، چای و شیرینی) بر عهده خانواده پسر است که یک روز قبل از مراسم ، خانواده پسر مایحتاج آن مراسم را تهیه و به منزل خانواده دختر انتقال میدهند. مهمانان مورد نظر خانواده پسر که معمولا افراد بسیار نزدیک و ریش سفید خانواده یا طایفه هستند بطور شفاهی برای شب صورت گرفتن دعوت شده و در خانه دختر حاظر می شوند و در ابتدای ورود به خانواده عروس آیندهتبریک میگویند ، بعد از خوردن شام و صرف چای و میوه و شیرینی صحبت پیرامون تعیین مفاد قرار داد ازدواج دو جوان آغاز میشود. مهمانان زن در اتاقی جداگانه گرد عروس آینده حلقه میزنند و به وی تبریک میگویند و هدایایی هم که برای عروس آورده شده و عبارت از روسری ، انگشتر ، خلعت (پارچه پیراهنی) ، ادکلن و … است پس از رویت پدر و مادر عروس توسط مادر و خواهر بزرگ داماد به عروس اهدا میشود معمولا روسری به سرش بسته و انگشتر طلا را بدست وی می اندازند.
-نشون اکرده (نشان کردن) : خانواده پسر در شب صورت گیری با خود یک حلقه نامزدی ، عطر و یک روسری به همراه می آورند و در صورتی که جواب مثبت باشد ، خواهر داماد روسری عروس را بر سرش می گذارد و مادر یا خواهر داماد ، انگشتری را به انگشت عروس آینده نشان می اندازند.
-جشن نامزدی : پس از خواستگاری روزی تعیین می شود و فامیل طرفین در خانه عروس جمع شده طلا و جواهر و سایر وسایلی که داماد باید بخرد مشخص می کنند . در کاغذی طلا و جواهر و سایر وسایلی که داماد باید بخرد مشخص می گردد.نام کاغذ (صورت نامه) می باشد و به امضای معتمدان و حضار می رسد . جشن نامزدی بیشتر توسط خانم ها اداره می شود و وقتی مردها می روند مجلس کاملا زنانه می شود آنها به دور از چشم مردها به شادی مشغول می شوند.
-جشن شیرینی خوران : بعد از صورت وگیری (صورت گرفتن) پدر داماد و عروس تاریخ معینی را برای برپایی جشن شیرینی خوران معلوم می کنند . در این جشن همه مردم را دعوت کرده و از مهمانان با چای ، انواع شیرینی های محلی و احیانا میوه پذیرایی می کنند.
-اسباب واچینی : چند روز پس از جشن نامزدی مطابق قرار ، چند تن از زنهای فامیل و همسایه به همراه پدر و مادر عروس و داماد به بازار می روند و مطابق صورت نامه وسایل عروس را می خرند که از آن جمله است : قرآن کریم ، طلا ، چمدان ، لباس ، آینه و شمعدان و غیره . در این مراسم برای سادات و زنهای مسن و بچه های همراه نیز چند تکه پارچه خریداری شده و به آن ها هدیه می شود.
-چادر واوینی : مدتی پس از مراسم اسباب واچینی و قبل از عقد ، مادر داماد همراه با عمه داماد و چند نفر همسایه و یک خیاط به خانه عروس می روند و چادر عقد عروس را برش داده و با نخ کوک می دوزند و این مراسم برای اعلام نزدیکی جشنعقد و اجازه ای غیر مستقیم است که به عروس داده می شود که لباس های خود را برای مراسم عقد آماده کند . در این مراسم خیاط در حالی که شیرینی ای روی پارچه می گذارد و اولین قیچی را به پارچه می زند و در این حال عروس به همه شیرینی تعارف میکند و هرکس به فراخور حال خود مقداری پول به او هدیه می دهد که به جیب زن خیاط میرود.
-مراسم عقد کنان : مراسم عقدکنان معمولا در شب حنابندان یا روز مستقلی انجام می گیرد ، عروس چادر عقدش را بر سر میگذارد و سر سفره حاضر شده و با اجازه پدرش بله می گوید . در سر سفره علاوه بر وسایل معمولی وجود چند عدد تخم مرغ در ظرف برنجی که سمبل آرزوی بچه دار شدن است خودنمایی می کند . در هنگام عقد افراد مشکوک مانند زنان نازا ، همسایه دشمن و… را به بهانه های مختلف از اتاق بیرون میکنند چرا که معتقدند اگر کسی در هنگام بله گفتن عروس قفلی را بزند داماد عقیم میشود یا بعدا در زندگی دچار مشکل میشوند.
-حنابندان : این جشن که مراسم خداحافظی عروس است ، در آخرین شبی که عروس به طور رسمی در خانه پدرش به سر می برد برگزار می گردد . در این مراسم به فرا خور حال پدر عروس و داماد ، با شام و شیرینی و یا هر دو از مدعوین پذیرایی می شود . در این شب از خانه داماد هفت سینی با حنا و شمع و شیرینی به خانه عروس فرستاده میشود . در حالی که سینی بر سر خواهر بزرگ داماد قرار دارد وارد مجلس میشود و بعد طلاجات عروس و دیگر وسایلی که در اسباب واچینی خریداری شده به حاضرین نشان داده شده و طلاجات به گوش و دست و گردن عروس انداخته میشود . سپس دست عروس و داماد حنا میگذارند و حنای اضافی را نیز میان مجلس میگردانند و همه ی خانم ها برمیدارند .البته اگر به دوشیزگان نیز تعارف کردند نباید بردارند . زیرا در این صورت نجوائی در مجلس بلند می شود و همه در گوشی میگویند فلانی شوهر می خواهد.
-پشیا : عروس مدتی پیش از آنکه راهی خانه شوهر شود ، در صدد گرد آوری گونه های مختلفی از صنایع دستی مانند جوراب ، گیوه نخی ، جای ساعت ، دستمال گلدوزی و… بر می آید. به اینگونه وسایل که جز جهیزیه او بشمار می آید پیشا گفته می شود . عروس پیشا را در داخل خورجین و با صندوق مخصوص چیده و همراه خود به خانه شوهر می برد ، پس از چند روز آن را به تناسب قرب و مقام یک یک خانواده های فامیل شوهر تقسیم نموده و سهم هریک را در داخل یک سینی گذاشته و روی آن را پوشانده و برایشان میفرستند . گیرنده پشیا نیز هدیه مناسب مانند پول نقد ، طلا و گاه یک راس دام ، برای عروس میفرستد.
-رخته بری : داماد هنگام نوشتن قرار داد ازدواج متعهد میگردد که معادل مبلغ معینی برای عروس لباس و زیور بخرد لذا یک روز طبق قرار ، عروس و داماد همراه چند اعضای خانواده خود به شهر می روند و داماد پارچه و طلا را که تعهد نموده میخرد و به خانواده عروس تحویل می دهد . یکی از مراسم رایج در این محل قیچی بری (بریدن لباس) نام داشت که سه روز قبل عروسی انجام میگرفت . بدین صورت که مهمانان به غیر از کادو برای عروس ، حنا (خنچه) می آوردند که به نوعی کمک برای عروس و داماد بود (شکر ، گردو ، قند ، برنج ، چای و…) و طرف داماد هم یک گوسفند ، چای ، قند ، چند عدد تخم مرغ ، گردو ، شکر ، روغن ، هیزم و… که برای روز عروسی احتیاج بود را پشت اسب می گذاشتند و زیر یا روی آن پارچه قرمزی می انداختند . بعد از تحویل وسایل و گرفتن انعام ، در حیاط خانه به پایکوبی و پذیرایی مشغول می شدند . زمانی که خانواده داماد تصمیم میگیرد عروس خود را به خانه ببرد ، خیاط میفرستد تا لباس های دختر را بدوزد و پس از دوختن لباس می توانند عروس را ببرند. به این ترتیب خانواده داماد ضمن قرار داد و پرداخت حق الزحمه به یک خیاط محلی او را جهت دوختن لباس عروس به خانه او میفرستند . خیاط ابزار کارش را برمیدارد و به خانه عروس می رود و در آن جا مقیم می شود . در مدت زمانی که او سرگرم دوختن لباس عروس استداماد نیز دست به کار تدارک برگزاری مراسم عروسی می شود.